Strój laski noszony w Bestwinie w połowie XIX wieku ma charakter przejściowy, łączy w sobie cechy charakterystyczne dla sąsiednich grup etnograficznych. Typowy dla krakowiaków zachodnich wysoki filcowy kapelusz nazywany u nas „kłobukiem”, wąski skórzany pas nabijany drobnymi ćwiekami oraz tzw. chwostki (wełniane lub jedwabne pompony koloru czarnego lub granarowego) powszechnie występujące na całej żywiecczyźnie. Krótki „bruślocek” (czyli kamizelka), spencer (rodzaj kurtki), rzędy srebrnych guzików i zapinane wysoko nad biodrami „portki” to występujące w naszym stroju męskim cechy kroju węgierskiego. Podobne zaobserwować można na Śląsku Cieszyńskim w stroju wałaskim. Zimą i w chłodniejsze dni noszono sukmany, podobne do krakowskich, długie płaszcze oraz kożuchy, na głowę panowie zakładali czapki sukienne bez daszków tzw. „magierki” i baranice stożkowe.

Kobiety powszechnie chodziły w ciemnych spódnicach z sukna czarnego, brązowego, granatowego, zielonego lub koloru wiśniowego. Na wierzch wiązały zapaskę płócienną, adamaszkową bądź muślinową. Obowiązkowym elementem stroju każdej mężatki był koronkowy czepiec upinany na głowie pod chustką, dodatkowo każda szanująca się „bestwińska gaździna” przez cały rok chodziła w „jakli”, sukiennej katance zdobionej haftem sznurkowym lub gipiurą. Panny włosy zaplatały w długie warkocze zakończone kolorową „splatką” (wstążką). Skórzane buty ubierano tylko od większego święta u kobiet najbardziej rozpowszechnione były z wysoką sznurowaną cholewką tzw. krakowskie, z kolei mężczyźni ubierali  wysokie buty typu polskiego. Największym skarbem kobiety, oznaką zamożności były korale kupowane na pielgrzymkach bądź od wędrownych handlarzy, im więcej sznurów oplatało szyję białogłowy tym większy podziw budziła ona w swoim środowisku lokalnym.